Pączek z dziurką – jest rzecz jasna – powinowatym zwykłego pączka. Trudno powiedzieć, kto i kiedy wymyślił pączka. Jest tak popularny w całym świecie, że ustalenie miejsca jego powstania jest dzisiaj prawie niemożliwie. Wiadomo, że pączki wysmażali już starożytni Rzymianie. Prawdopodobnie nie były one wtedy słodkim deserem. Słodkość pączka łączy się z wpływami arabskimi. Arabowie od zawsze bowiem słynęli z produkcji bajecznych słodkich deserów.

Pączki, tak w słodkiej wersji jak i ze skwarkami, zwane kreplami, znane były także w Polsce już w XVI wieku. O ich deserowej odmianie, czyli ciastkach w „przaśnym oleju smażonych” Mikołaj Rej napisał: „Mniejsi stanowie pieką kreple, więksi torty".

Na Śląsku pączki od co najmniej 300 lat znane są pod staropolską nazwą kreple. Niektórzy utrzymują jednak, że kreple to stare śląskie słowo i nie ma nic wspólnego ani ze staropolszczyzną ani tym bardziej z niemiecką nazwą pączka - Krapfen.

Kulisty kształt pączka znany jest w Europie od XVIII wieku, od kiedy to zaczęto używać drożdży. O nowej jakości pączków na drożdżach pisał Jędrzej Kitowicz w Opisie obyczajów i zwyczajów za panowania Augusta III:

„Ciasta także francuskie, torty, pasztety, biszkokty i inne, pączki nawet – wydoskonaliło się to do stopnia jak najwyższego. Staroświeckim pączkiem trafiwszy w oko, mógłby go był podsinić, dziś pączek jest tak pulchny, tak lekki, że ścisnąwszy go w ręku, znowu się rozciąga i pęcznieje jak gąbka do swojej objętości, a wiatr zdmuchnąłby go z półmiska